To παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι

Δεκαετίες νωρίτερα, πολύ πριν τη σημερινή αστική ζωή, η κατανάλωση κρέατος γινόταν σπάνια και σε μεγάλες γιορτές. Το σφάξιμο των σπιτικών ζώων ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία, στην οποία συμμετείχαν γείτονες, συγγενείς και φίλοι.
Κάθε χωριό είχε και έχει τα δικά του μαγειρέματα. Συνήθως, το «καλό» φαγητό ήταν το χοιρινό, καμιά φορά και το κοτόπουλο, πάντως στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι το χοιρινό κρέας είχε... δεσπόζουσα θέση.
Η οικογένεια μαζευόταν γύρω από τη φωτιά και απολάμβανε τη σπάνια ευκαιρία της κρεατοφαγίας. Χοιρινό με σέλινο ήταν η μυτιληνιά εκδοχή του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.
Το κρέας χοίρου και εδώ στα εκ των ων ουκ άνευ.
Το μεσημέρι των Χριστουγέννων, τα πιάτα γέμιζαν και γεμίζουν χοιρινό με σέλινο, το οποίο θεωρείται «γιορτινό» έδεσμα. Επίσης γιορτινό τραπέζι χωρίς λαχανοντολμάδες ήταν σίγουρα κάτι που δεν συναντούσε κανείς σε παρελθόντες χρόνους. Σύμφωνα με τους λαογράφους οι λαχανοντολμάδες πρωτοσερβιρίστηκαν σε βυζαντινή τράπεζα και βάση των ίδιων πηγών το τύλιγμα των φύλλων του λάχανου συμβολίζει τα σπάργανα του Χριστού.